Verslag vanuit Maputo, Mozambique

Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover: het voetbaltoernooi van Orange Kids tussen 6 scholen uit de sloppen van Maputo, Mozambique. Na een nacht niet te hebben geslapen van het enthousiasme en de spanning, ging om zes uur de wekker. Omdat we geen tijd hadden voor een ontbijt gingen we ieder met een halve banaan en een flesje water onderweg naar de school waar het toernooi zou plaatsvinden. Wandelend door de sloppen bedachten we ons dat het toch verder was dan gedacht, dus zijn we ingestapt in een busje vol met Mozambikanen, die ons voor de school heeft afgezet. Omdat we geen kleingeld voor de bus bij ons hadden, hebben we betaald in natura: een voetbal van SNS REAAL die we gesponsord hadden gekregen. We kwamen uiteindelijk ruim drie kwartier te laat op het veld aan, waar de kinderen, de coaches, de docenten, iedereen al aanwezig was.

Een indrukwekkend beeld om te zien, waarvan ik direct ongelooflijk enthousiast was. Ik had er zoveel zin in! Na wat kindjes gedag te hebben gezegd, die allemaal even vrolijk en enthousiast waren, hebben we een meeting gehad met de coaches van de teams, die de shirts moesten gaan uitdelen. Om half negen begon de eerste wedstrijd. Wat bleek: zowel de kinderen, als de coaches, als het publiek waren allemaal even gepassioneerd, fanatiek en temperamentvol. Ik denk dat er in totaal zo’n 250 kinderen aanwezig waren. Ook de eigenaren van ons hotel en hun kinderen kwamen een kijkje nemen en ons gedag zeggen. De teams bestonden uitsluitend uit jongetjes, maar de meisjes bleken fanatieke supporters! Onze clerk wilde er meteen met een op de foto. Hij had overigens alles tot in de puntjes geregeld m.b.t. het voorbereiden van de lunch. Toen we aankwamen waren er zes vrouwen al druk doende met schillen, wassen, koken, etc.. Ik heb ook het “equipo cocina” uiteraard meteen op de foto gezet.

In mijn beleving is zowat iedere wedstrijd geëindigd in penalties. Wat een temperament en wat een talent op dat veld. Op een veld van zand, bezaaid met stenen, de meesten op blote voeten, of met één schoen om hun voetbalbeen. Zo zie je maar, er is niet veel voor nodig om lekker te voetballen! Tijdens de penalties liep het gehele publiek het veld op om te juichen, te applaudiseren, te schreeuwen, te springen, etc. De mannetjes van de teams zaten achter elkaar op het veld te wachten tot ze zelf mochten schieten. Ondertussen werd ik een beetje zenuwachtig naarmate de tijd verstreek en de finale alweer in zicht was: TV M (de nationale Mozambikaanse televisie) en Armando Sa (onze nieuwe ambassadeur) waren er nog niet. Uiteindelijk kwamen beiden precies op tijd opdagen voor de finale! TV M heeft interviews opgenomen met Armando, mij, de professoren en de kinderen zelf. Ik heb de Orange Kids gepromoot in het interview en mijn bewondering uitgesproken voor Mozambique, de mensen, de school en de kinderen en mijn wens uitgesproken dat dit evenement hen stimuleert wat moois van hun toekomst te maken, omdat ik zoveel talent zie. Daar heeft Armando een schepje bovenop gedaan, die veel met kinderen heeft gepraat, die aan zijn lippen hingen. Hij is een ware inspiratiebron voor de kinderen. De neef van onze clerk (een kunstenaar) was ook aanwezig met een groot bord en spuitbussen voor het maken van een graffiti als ons cadeau voor de school die ons had geholpen met de organisatie. Alle kindjes stonden continu gebiologeerd naar het proces te kijken. Het resultaat mocht er zeer zeker wezen, evenals de zeer inspirerende en emotionele speech van deze kunstenaar voor iedereen bij het overhandigen van dit cadeau aan de school. Dat was erg ontroerend. Voorafgaand aan de finale heeft Armando de spelers nog even inspirerend toegesproken en hebben hij en ik alle spelers persoonlijk succes gewenst met een handje en (in mijn geval) een kusje (wat tot grote verlegenheid en veel gegiebel leidde).

De finale was erg spannend en eindigde ook in penalties. De keeper van een van de teams kon de druk niet aan en rende net voor de kick off zijn doel uit., maar de vervanger was snel geregeld. Tijdens de eerdere wedstrijden had ik ook al een jongetje moeten troosten bij wie de tranen over zijn wangen biggelden toen zijn team de finale niet had bereikt, wat een passie voor voetbal! Het winnende team ging door het lint, wat een vreugde! Ze werden onthaald als helden! Uiteindelijk hebben Armando, Arjan en ik de bekers voor de beste speler, het winnende team de voetbal voor de beste keeper en de medailles uitgereikt. Dit werd door de spelers zeer serieus genomen. Na afloop van deze ceremonie hebben we heerlijk genoten van de maaltijd die door de vrouwen was bereid. Wat moeilijk blijft om te zien is de kindjes om ons heen, die niet mee hadden gespeeld en voor wie dus niet was gekookt, die voor eten en drinken aan het bedelen en zelfs vechten waren. Niet fijn, maar goed, het blijft Mozambique natuurlijk, this is reality. Al bij al was het een fenomenale dag die precies is gegaan zoals ik had gehoopt. Ik ben onwijs trots op ons en heel erg blij met iedereen die ons mee heeft geholpen. Alleen hadden we dit NOOIT voor elkaar kunnen krijgen. Het is voor mij het bewijsstuk van waar de bundeling van krachten en synergie voor moois toe kan leiden. Dit is ook de boodcshap die ik TV M en de school heb meegegeven. Ik vond zowel de voorbereiding van het geheel als deze dag zelf een onvergetelijke ervaring! Ik voel me heel dankbaar dat ik dit als bestuurslid van Orange Kids mee heb mogen maken! Machtig mooi was het! We did it!:-)

Graag wil ik het Stimuleringsfonds van SNS Asset Management bedanken voor de sponsoring van dit toernooi.

– Yvonne Janssen