United Cubs terug in Kimilili!
Als een klein kind zit ik met grote ogen uit het raampje van de Landrover te staren. United Cubs houdt vandaag het zestiende toernooi sinds haar oprichting. En Kimilili is de plaats waar ’t ooit begon voor de dappere Oranjeleeuwen door Afrika. De ‘van’ zit vol spullen, en mijn koppie zit vol grote verwachtingen. Ik kan niet wachten!
Over een uurtje staat ’t veld vol met kids – hoewel het bij ontvangst al aardig gevuld is. Niet alleen de 100 talentvolle kids (jongens en meisjes) die komen voetballen, maar ook hun klasgenootjes (ik schat 2000) zijn uitgetrokken. Massaal. Het ziet paars, groen, blauw en geel van de schooluniformen en de ene doerak brult nog harder dan de andere 🙂 Het is een bijzondere dag voor de scholen, aangezien er doorgaans geen budget is voor evenementen als deze. Sport is erg belangrijk voor ze, maar de mogelijkheid tot het uitoefenen wordt vaak simpelweg ontnomen door gebrek aan kansen. Vandaag kunnen we met United Cubs iets veranderen.
Inderdaad, ‘we’, want ik krijg enorme support. Waardoor het ook langzaamaan oranje kleurt op het veld van de Kamusinga Primary School. Het team van IcFEM en locals dat zich heeft aangeboden voor hulp telt op tot zo’n 30 mannen en vrouwen met ieder hun specialiteit: EHBO’ers, scheidsrechters, lijnrechters (yep – het voetballen wordt bloedserieus genomen!), vrouwen die voedselpakketjes maken, twee heuse live commentatoren, cameramannen en chauffeurs die tussendoor spullen halen. Hartverwarmend om te zien met hoeveel toewijding iedereen z’n werk oppakt. Het maakt de locals trots om een oranje United Cubs t-shirt te mogen dragen, en da’s een groot compliment voor ons.
We tellen inmiddels drie kwartier op bij de geplande starttijd, maar dat interesseert niemand wat. Mij ook niet, als vers afgekickte westerse control freak. De directeur van de verenigde scholen neemt het woord en opent het toernooi met een gebed en een welkomstwoordje. De middenstip is voor de gedreven voetballers echter het belangrijkste vandaag. Het eerste fluitsignaal gaat, en een spel van blote voeten, voeten met schoenen, wilde sprongen, harde schoten en verbazingwekkend gecontroleerd spel gaat van start. Ondersteund door klasgenootjes (er is inmiddels een hele haard gevormd rond de doelen) schreeuwen hun teams er door. Ze zijn kwaad bij ballen die naast gaan, en dansen en zingen bij ieder doelpunt. Voor hen die even afleiding willen, hebben we langs de zijlijn allerlei eenvoudige spelletjes, en rood-wit-blauw schmink. Zo eenvoudig als het klinkt, is het ook. We betekenen gezichtjes van de uitzinnige kids die vervolgens al hun vriendjes optrommelen voor de wachtrij. Ik heb geschilderd tot de laatste millimeter schmink erop zat. Wat een feest!
’t Is opnieuw een dag waarop controle loslaten van belang is. Nadat ik een wedstrijdschema met tijdsindicaties en velden had uitgewerkt, kan alles weer op de schop. Scheidsrechters hebben andere gedachten over de invulling en krijgen hun inspraak. Uiteindelijk pakken we er toch een veldje bij, waardoor ook de scores door andere mensen van ’t team worden opgepakt. Improvisatie is het belangrijkst van allemaal in Afrika. Ik heb in de korte tijd dat ik er ben, veel vertrouwen ontwikkeld in de manier waarop dingen geregeld worden. Een hele andere manier en soms haaks op wat je in gedachten had, maar: het komt goed.
Het toernooi vordert – zoals alle aanwezigen behalve ik in Swahili van de verslaggevers in volle glorie door de boxen verstaan. Het voedselpakketje (‘scuns’ brood, banaan en frisdrank) heeft de spelers goed gedaan. Al is de thuisploeg Kamusinga met de boys de hekkensluiter, de meisjes van het thuisteam doen het goed. We tellen al half 5 in de middag als we aan de finales op het grote veld beginnen. De duurzaamheid van de houten goals wordt op de proef gesteld: zowel de jongens- als de meisjesfinale loopt uit op penalty shootout. Voor de euforie overigens een geweldige ontwikkeling: na het winnende doelpunt is er een explosie van vreugde van de winnende school. Vele rondjes ‘cheering’ rond het veld volgen: het schoollied en een vreugdedans zijn alles wat de kids nodig hebben.
De bedankwoordjes van de scholen en van IcFEM overweldigen me. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het er zwaar mee had. Weinig is zo relativerend. In een paar seconden komt alles samen, staan honderden kids met grote ogen naar je te luisteren, schitteren er honderd andere jongetjes en meisjes met nieuwe t-shirts en is iedereen uitzinnig blij. Even een andere werkelijkheid. En kort zal het duren, want behalve dat het voor mij persoonlijk een dijk van een gebeurtenis is, we staan hier voor de kids. Tijd voor de handgemaakte, houten goudspray medailles, tijd voor de teamtrofees en tig dankbare gezichtjes die daarop volgen. De kinderen hebben het laatste woord met hun bedanklied gericht aan ons front 😀
Vandaag gaat de zon op de evenaar iets minder snel onder op deze Kamusinga Primary School velden. Wanneer de laatste kids hun weg naar huis gemaakt hebben, kijk ook ik met een glimlach om. En daarmee sluit ik me aan bij duizenden kids en lokale winkeltjes wiens business weer een klein stukje gegroeid is. Play for a smile – een slogan die vandaag opnieuw letterlijk werd.
Supporters, fanatiekelingen, organisators, IcFEM, en alle lieve mensen die hun onvoorwaardelijke steun geven aan United Cubs: BEDANKT!
– Thom 🙂
