Dinsdag 8 juli 2014 was de dag dat ik namens United Cubs een voetbaltoernooi mocht organiseren in het mooie Lwengo. Lwengo is een afgelegen community in Oeganda, op drie kwartier rijden van de stad Masaka.
In april 2014 besloot ik na een roerige periode thuis alle knoppen om te zetten en te kiezen voor vrijwilligerswerk in Afrika. Toen dit eenmaal bekend werd binnen mijn vrienden- en kennissenkring vroeg Charles van Druten (oud-betrokkene United Cubs) of United Cubs me mocht benaderen om de mogelijkheden van een sporttoernooi in het buitenland te bespreken. Uiteraard mocht dat! Na het eerste contact was ik onmiddellijk bijzonder enthousiast en besloot ik in samenwerking met United Cubs een toernooi op te zetten. Vanwege mijn eigen sportieve achtergrond wist ik al snel welke kant ik ermee op wilde: het zou een voetbaltoernooi worden.
Vooraf in Nederland had ik enkele voorbereidingen getroffen, onder andere het opstellen van een toernooischema (zie foto). Aangezien het WK in de periode viel waarin ik het toernooi zou organiseren, koos ik ervoor acht landen die deelnamen aan het WK te selecteren voor mijn toernooischema. Het opgestelde schema printte ik twintig keer uit zodat ik er genoeg had voor de voetbalcompetitie in Lwengo.
Eenmaal in Oeganda aangekomen bepaalden we al vrij snel dat het toernooi in de laatste week van mijn verblijf zou plaatsvinden. Eerder was er helaas geen mogelijkheid voor. Dit gaf mij wel de tijd om de benodigde materialen bij elkaar te zoeken in de stad Masaka. Per toeval vond ik een sportwinkeltje dat eigenlijk alles verkocht wat ik nodig had: van pionnen tot hesjes, van ballen tot trofeeën.
Na overleg met Daphne van United Cubs kon ik vol vreugde terugkeren naar het winkeltje. Dit keer met de mededeling dat ik twintig hesjes mocht kopen, twee voetballen, twintig pionnen, een trofee en vier scheidsrechterfluitjes. De eigenaresse van dit winkeltje was natuurlijk dolgelukkig: ze behaalde in één keer haar jaaromzet! Nadat ik alle spulletjes had ingeslagen bracht de eigenaresse me naar een kennis van haar die de hesjes met het United Cubs logo zou bedrukken.
Onderweg hiernaartoe stopten we bij een internetcafé, zodat ik het logo op A4 formaat zou kunnen uitprinten. Met het uitgeprinte logo in de ene hand en twintig hesjes in de andere hand, vervolgden we onze weg naar het winkeltje waar de hesjes bedrukt konden worden. Ook deze meneer kon ik weer bijzonder blij maken met wat extra omzet. Tegelijkertijd verblijdde hij mij door ervoor te zorgen dat de hesjes diezelfde avond nog allemaal bedrukt zouden zijn. De dag erna ben ik teruggekeerd naar mijn community in Lwengo.
Vóór het toernooi had ik aan de leraren van de school bij ons in de community gevraagd of zij er zorg voor wilden dragen dat ieder team zou bestaan uit tien spelers, waarvan één keeper. Daarnaast had ik aangegeven dat er een coach voor elk team nodig was. De leraren hadden dit keurig gedaan, maar hadden wel iets meer namen opgeschreven. Ik had gerekend op 80 kinderen (acht teams, tien kinderen per team), maar uiteindelijk stonden er 108 kinderen op papier. Als het in Oeganda niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat!
De dinsdagochtend van het toernooi ben ik met drie andere vrijwilligers (Mayke, Mirjam en Sissy) naar het veldje toegegaan. Wij kwamen aan om 9.30 uur, de kinderen zouden om 10.00 uur komen. Dit half uurtje hebben we gebruikt om twee veldjes klaar te zetten en nog voor ieder team één doos met 24 flesjes water te kopen: het is immers ontzettend warm in Oeganda!
Typisch Oegandees hielden de kinderen en leraren niet zoveel rekening met de tijd. Maar toen ze uiteindelijk aan kwamen lopen stond ons een verrassing te wachten…ik zag een enorme stroom van kinderen! Wat blijkt: de hele school was deze dag vrij om naar mijn toernooi te komen! Dit betekende dat 300 kinderen op het veldje rondliepen om te voetballen en hun teams aan te moedigen: geweldig om te zien.
Ik vergeet nooit het moment waarop ik de twee voetballen waar de kinderen mee mochten gaan spelen tevoorschijn haalde. Net als het moment waarop ik met de doos met water aankwam en deze overhandigde aan de coach van ieder team. Verbaasd keken ze me aan en vroegen: “Is this really for us? Are you sure?” Ik antwoordde: “Sure, it’s hot so you better drink well!”. De kinderen en de coach werden gek van vreugde en dankten me op hun knieën voor dit geschenk. Voor mij was dit een heel onwerkelijk moment: dat wat bij ons heel normaal is, is voor de mensen in Oeganda zoiets groots!
En toen was het zover: we begonnen met het voetbaltoernooi! Het was super om te zien hoe fanatiek de kinderen waren, maar ook de coaches waren erg enthousiast. Heel professioneel deed iedere coach nog een keer een warming-up, nadat ik met de kinderen een gezamenlijke warming-up had gedaan. Ik had een poule-fase en een knock-out fase gemaakt: ieder team ging door naar de knock-out fase. Vanaf dat moment vertelde ik de teams duidelijk dat het nu heel belangrijk was om te winnen: als ze verloren lagen ze eruit. De kinderen knikten instemmend en gingen er vol voor, wat fantastisch was om te zien. Ik hoorde hoe verderop een coach een motiverende speech hield aan zijn team, waarbij hij de kinderen wees op de geweldig grote trofee die ze konden winnen. De kids zetten alles op alles.
Uiteindelijk was het tijd voor de finale. De finalisten maakten zich klaar voor deze laatste grote wedstrijd. Op datzelfde moment zorgden de leraren ervoor dat het gehele veld omringd werd door de andere kinderen. Sommige van hen hebben gevoetbald, anderen waren er gewoon om te kijken en hun vriendjes aan te moedigen. Uiteindelijk won team Brazilië met een minimaal verschil van 1-0…maar de overwinning telt! Ik riep alle kinderen bij elkaar en vroeg vervolgens de aanvoerder van team Brazilië naar voren om de trofee in ontvangst te nemen. Hij kwam verlegen, maar toch ook enthousiast naar voren gelopen. Op het moment dat ik hem de trofee overhandigde, gingen hij en zijn teamgenoten helemaal uit hun dak.
Opvallend om te zien was dat ook alle andere kinderen uitzinnig waren van vreugde, ook al hadden ze niet gewonnen. Meedoen was voor hen misschien nog wel belangrijker dan winnen, al kan ik ook niet zeggen dat winnen totaal onbelangrijk was voor deze Oegandese kinderen.
Nadat we op de foto zijn gegaan rende de aanvoerder van team Brazilië vol vreugde door alle straten in onze community Lwengo, met wel 50 kinderen achter zich aan. Het was onvergetelijk: geweldig om ervoor te kunnen zorgen dat deze kinderen een lach op hun gezicht hebben gekregen. Dankjewel United Cubs, dankjewel mede-vrijwilligers en dank aan alle Oegandezen die hebben bijgedragen aan dit succes. We hebben genoten!
Bekijk hier meer foto’s
Uittreksel social media:
Dinsdag 8 juli 2014 was de dag dat Ken namens United Cubs een voetbaltoernooi organiseerde in Lwengo, Oeganda. Het was een toernooi dat hij linkte aan het WK: acht teams droegen de naam van een land dat in werkelijkheid meedeed aan de competitie in Brazilië.
Op de dag van het toernooi werd duidelijk dat de hele school vrij was om naar dit toernooi te komen: wat een leuke verrassing! Dit betekende dat 300 kinderen op het veldje rondliepen om te voetballen en hun teams aan te moedigen. De uiteindelijke winnaar? Brazilië!
Ken: “Ik vergeet nooit het moment waarop ik de twee voetballen waar de kinderen mee mochten gaan spelen tevoorschijn haalde. Net als het moment waarop ik met de doos met water aankwam en deze overhandigde aan de coach van ieder team. Verbaasd keken ze me aan en vroegen: “Is this really for us? Are you sure?” Ik antwoordde: “Sure, it’s hot so you better drink well!”. De kinderen en de coach werden gek van vreugde en dankten me op hun knieën voor dit geschenk. Voor mij was dit een heel onwerkelijk moment: dat wat bij ons heel normaal is, is voor de mensen in Oeganda zoiets groots!
Het was onvergetelijk: geweldig om ervoor te kunnen zorgen dat deze kinderen een lach op hun gezicht hebben gekregen. Dankjewel United Cubs, dankjewel mede-vrijwilligers en dank aan alle Oegandezen die hebben bijgedragen aan dit succes. We hebben genoten!”
Ken Schattenberg
